ML story รักได้มั๊ยถ้าหัวใจต้องการ

  บทนำ



  
  ''พยากรณ์อากาศในวันนี้..จะมีฝนฟ้าคะนองตั้งแต่วันนี้ถึงวันที่XXกุมภาพันธ์XXXXภูมิอะ..''

    ปิ๊ป...

    ครืน~

    "เฮ้อ!!" เสียงถอนหายในอันเบื่อหน่ายของหญิงสาวพ่นออกมาอย่างเซงๆเธอมีชื่อว่าเลดี้ ซึ่งแปลว่า สตรี,ผู้หญิง ซึ่งเป็นความหมายที่ทุกๆคนทราบกันดี.. 
      เธอวางรีโมตทีวีลงบนโต๊ะก่อนจะลุกขึ้นและเดินออกไปนอกระเบียงและจ้องมองไปบนท้องฟ้าที่มืดสนิทแต่กลับมีเสียงร้องที่น่ากลัวดังกึกก้องไปทั่วท้องฟ้า.. ไม่นานนัก..หยดน้ำใสๆก็ตกลงมาจากฟ้าทีละนิดๆก่อนจะตกลงมาอย่างหนัก..แต่เธอก็ยังไม่ขยับไปไหนเธอยังคงจับจ้องไปและทอดมองสายฝนที่เทลงมาไม่ขาดสายด้วยสายตาที่เลื่อนลอยและเจ็บปวดกับความทรงจำเมื่อ1ปีก่อน ถึงแม้มันจะผ่านมาได้1ปีแล้ว..แต่เหตุการ์ณนั้นยังคงวนเวียนอยุ่ในหัวเธอตลอดเวลาเหมือนเหตุการ์ณนั่นมันพึ่งผ่านไปเมื่อวานนี้..ภาพทุกภาพยังคงติดตาเธอมาจนถึงทุกวันนี้ ภาพของคนคนที่เธอรัก..ในวันฝนตกที่แสนเลวร้าย ที่ทำให้พรากชีวิตของคนที่เธอรักไป..
    "ไมท์นิส..นายอยู่ไหน? ฮึก..ฉันคิดถึงนาย.ฮึก..กลับมาหาฉัน ได้โปรด..ได้โปรด..ฮึก ฮือ.."
    มีแต่เสียงที่พร่ำเพ้อของเธอกับน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความคิดถึงและเสียใจ ในหลายๆความรู้สึกที่มันทิ่มแทงใจอย่างทรมานแทบตาย..
    ... ไมท์นิส  ชื่อของคนที่เธอรักและไม่มีวันลืม..ในเหตุการ์ณเมื่อ1ปีก่อน..

   . 
   . 
   . 

   เมื่อ 1 ปีก่อน..

   ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ~ กรี๊ก ~(รอสาย)

   [ฮัลโหล..]
   
   "ฮัลโหล นี่นายอยุ่ไหนเนี่ยไมท์นิส-*-!"
   [โหย= = โทรมาก็ขึ้นเสียงใส่เลยเนอะ]
   
   "ชิ! แล้วมันจะทำไมล่ะ ? ..เอาเถอะ ตอนนี้นายอยู่ไหนเนี้ย!? ฉันนั่งรอนายอยุ่ร้านPopo Cafe นานแล้วน่ะ นี่ก็ผ่านมาชั่วโมงกว่าแล้ว= =+!"
   [ใจเย็นน่าเลดี้ ก้ฝนมันตกนี่ ไม่ยอมหยุดสักที=.=]
   
   "ฝนไม่เกี่ยว~นายนั่นแหละ อย่ามานอกเรื่อง ตกลงอยุ่ไหนแล้ว ??"
   [อยู่ฝั่งตรงข้ามนี่ไง~ ติดไฟแดงอยู่อะ]
   
   "โกหก- -"
   [แหนะ! หันมาเลยมา หันมา~เห็นฉันยัง วู้วๆ>O<]

   "เชอะ~เห็นแล้วย่ะ หยุดทำท่านั้นเลยนะ"
   [ฮ่าๆ อ๊ะ~ไฟเขียวแล้ว รอแปปนึงนะฉันกำลังขับออกไปหาเธอแล้ว~]
    
   "เร็วละกะ..เฮ้ย!ไมท์นิสระวังO_O!!"
   [อะไรหระ..]

   เอี๊ยด!!! ตูม!!!!

   ''กรี๊ด!ไม่น่ะ!'' ภาพนั้นฉันวิ่งไปพร้อมกับกรีดร้องด้วยเสียงที่เจ็บปวดและช็อกกับเหตุการ์ณตรงนี้มาก..
   ก่อนที่ไมท์นิสจะค่อยๆขยับรถ..ฉันสังเกตุเห็นรถสิบล้อวิ่งฝ่าไฟแดงมาทางซ้ายด้วยความรวดเร็วแต่ไมท์ไม่ทันสังเกตุ..รถของเขา..จึงโดนชนเข้าอย่างจัง
   ''ไม่ ไม่..ไม่น่ะ..ฮึก.. ไม่'' ฉันที่วิ่งลงมาหยุดที่รถของไมท์นิสที่ยุบและยับจนเละไปกว่าครึ่ง..เลือดสีแดงสดที่มันค่อยๆไหลออกมาจากตัวรถทำให้ฉันแทบขาดใจ ฉันได้แต่พูดกับตัวเองว่ามันไม่จริง..มันไม่จริง! ได้แต่พูดอยู่อย่างนั้นเหมือนคนบ้า..

    'เกิดไรขึ้นนะ..เฮ้ย'
    'โหย เละเลยว่ะ..'
    'น่าสงสารเนอะ..'
    บลาๆ     
   
     ผู้คนที่เห็นเหตุการ์ณเมื่อกี้เริ่มมุงดูด้วยความอยากรุ้อยากเห็น แต่กลับไม่มีใครโทรเรียกรถพยาบาลหรือเข้าไปช่วยไมท์นิสเลยสักคน!
     "ช่วยเขาเซ่! ช่วยเขาที.. ฮือ ช่วยไมท์นิสที ฮึก" ฉันรู้สึกตัวเองหายใจไม่ออกเหมือนมันจะไม่มีเรี่ยวแรงที่จะยืน ฉันได้แต่ร้องไห้และตะโกนบอกให้คนที่อยุ่มุงดูเหตุการ์ณช่วยเอาไมท์นิสออกมาจากซากรถที่มันยุบจนเละไม่เป็นสภาพ ทั้งๆที่รู้ว่า..มันไร้ประโยชน์และสายเกินไปก็ตาม..
     "เสียใจด้วยน่ะหนู..ทำใจเถอะ..เขาไปดีแล้ว" ผู้หญิงวัยกลางคนนึงเดินมาหยุดที่ฉันก่อนจะกางร่มและลูบหวเพื่อปลอบใจฉัน แต่มันกลับไม่ช่วยให้ฉันดีขึ้นเลยสักนิด..
     "ไม่ ..ไม่! ไมท์นิสยะ..ยังไม่ตาย..เขายังไม่ตาย.." ฉันได้แต่ส่ายหน้าเป็นพัลวัน พูดเพ้อเหมือนคนไร้สติก่อนจะวิ่งไปซากรถของไมท์นิส และภาพ..ภาพที่ฉันเห็น..สภาพของเขาทำให้ฉันแทบตาย! ใบหน้าของเขาซีดขาวและเต็มไปด้วยเลือด..ดวางตาสีดำที่เคยมองฉันด้วยความอ่อนโยนและอบอุ่นได้ปิดสนิท..ลำตัวของเขาโดนตัวรถเบียดเข้าไปจนไม่เป็นสภาพ..เลือดสีแดงสดไหลออกมาไม่หยุดเหมือนสายฝน..และไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจ
 
      "มะ..ไมท์นิส..ไมท์นิส! ไม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!..ฮึก..ฮือ!" ฉันทรุดตัวลงและก้มหน้าหน้าร้องไห้อย่างหนัก..ร้องด้วยความเจ็บปวด..
      ..ทำไม..ทำไมต้องเป็นวันนี้!ทำไมต้องเป็นวันครบรอบที่เราคบกันครบ1ปีเต็ม!ทำไมพระเจ้าถึงกลั่นแกล้งฉันอย่างนี้!ทำไมต้องต้องพรากคนสำคัญ คนที่ฉันรักไป!มันไม่ยุติธรรมเลยสักนิด!!!...ฉันได้แต่กรีดร้องในใจอย่างไร้จุดหมาย
       "ทำไม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" ฉันรุ้สึกว่าตัวเองเริ่มไม่มีแรง..ภาพตรงหน้าเริ่มเลือนลางสติเริ่มขาดหายไป..
       จากนั้นฉันก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย..ทุกอย่างเป็นสีดำไปหมด..
       พอตื่นขึ้นมาอีกที.. ก็เป็นงานศพของไมท์นิส..แต่ฉันก็ไม่กล้าพอที่จะไปเลย..
       
       ...ไมท์นิสอย่าจากฉันไปเลย..ได้โปรด
       ฉันได้แต่พร่ำเพ้ออยู่อย่างนั้นในใจ..ใจที่มันแตกสลายจนย่อยยับ..
       
       *...และตอนนี้ถ้าเป็นไปได้ฉันไม่อยากตื่น..ไม่อยากตื่นขึ้นมาพบกับความว่างเปล่าเเละความทรมานที่เจ็บปวด..ไม่อยากตื่น..ไม่อยากตื่นขึ้นมาเพื่อพบกับความจริง..ตอนนี้หัวใจฉันมันแตกสลายไปตั้งแต่1ปีก่อน! ฉันคิด..คิดว่าคงจะไม่มีวันรักใครได้อีกแล้ว..แต่โชคชะตากลับเล่นตลก..ที่ทำให้ใจฉันกลับไปเรียกร้องหา'ความรัก' ...อีกครั้ง*